اسکوپوس مجلات ایرانی را به دلیل “نداشتن نویسندگان بین المللی” و یا “تک موسسه ای” رد میکند/ پرهیز از انتشار مجلات تک موسسه یا mono-institutional و تجمیع مجلات با یکدیگر

پایگاه نمایه سازی اسکوپوس یکی از مهمترین و برترین پایگاههای نمایه سازی مجلات است که به بیان آماره های مختلفی از یک مجله می پردازد. این پایگاه از سوی بسیاری از نهادهای تصمیم گیری، مرجعی برای ارزشیابی کمی و یا کیفی مجلات محسوب میشود. در سالهای اخیر به ویژه در ۴ سال اخیر بسیاری از معیارهای نمایه سازی در اسکوپوس تغییر و به روزرسانی شده است. بطوریکه شاهد رد یا rejection بسیاری از مجلات در این پایگاه میباشیم. سابق بر این (در سالهای ۸۵-۹۰ شمسی) هر مجله ای به راحتی و با یک درخواست ساده در این پایگاه نمایه میشد. اما به ویژه در سالهای اخیر، معیارهای بسیار مهم و سختی برای مجلات قرار داده شده است.


لیست کامل معیارهای جدید اسکوپوس در این صفحه بیان شده است:

https://www.elsevier.com/__data/assets/pdf_file/0006/95118/SC_FAQ-content-selection-process_March2018.pdf

 

در پستهای قبلی نیز ما مفصل در خصوص نمایه سازی در اسکوپوس بحث و آموزش ارایه نموده بودیم. (لینک ها در پایین مطلب)

 

در تازه ترین مورد از رد مجلات ایرانی، اسکوپوس توصیه هایی به مجلات ایرانی دارد که بررسی آنها به ویژه برای مسوولین و معاونین پژوهشی دانشگاهها یا وزارت بسیار مهم میباشد. امیدواریم با بیان این توصیه ها، سیاستهای ملی در بحث نشریات نیز به روزرسانی شوند.

در پاسخ به یکی از مجلات اسکوپوس توصیه میکند که:

 

  • مجلات ایرانی اغلب تک موسسه یا mono-institutional  هستند. از این موضوع باید پرهیز شده و بجای آن چندین موسسه با هم اقدام به راه اندازی یک مجله معتبر نمایند. حتی توصیه میشود که مجلات کوچکتر در مجلات بزرگتر ادغام شوند.
  • نویسندگان باریک یا narrow authors : اغلب مقالات از یک گروه خاص از نویسندگان با افیلیشن واحد یا متعلق به همان منطقه و یا کشور میباشند. اسکوپوس بدنبال مقالات از کشورهای مختلف و یا international diversity of authors  میباشد.

 

از سیاستگزاران محترم درخواست میشود با استناد به دو موضوع فوق ، سیاستهای ایجاد و یا نگهداری مجلات را مورد بازبینی قرار دهند.

 

بخشی از متن نامه اسکوپوس به مجله:

As previously highlighted, it is one of a very large number of mono-institutional university health journals worldwide and notably from Iranian institutions, which all suffer from the similar constraint of a narrow authorship, readership and editorial base, and which struggle to secure sufficient quality and specialisation of content to become competitive with their national, regional and international competitors.

I also commend a national debate between the various healthcare institutions to focus on fewer, more specialised national champion journals in healthcare, rather than a plethora of institutional journals which are individually more difficult to assess as suitable for accession to SCOPUS.